Dodenherdenking

mevrouw Elli Slier- Katz vertelde, bij de lezing in het Klavier, hoe zij als kind ondergedoken had gezeten in Friesland. Hoe zij dit als kind van negen had ervaren. Voelbaar was hoe onbegrijpelijk oorlog voor kinderen is, en hoe groot het gevoel van verlatenheid.

Ze was geboren in Amsterdam, in een Joods gezin van drie kinderen. Eerst werd haar broertje van anderhalf opgehaald door verzetsmensen. Dat vond vooral haar oudere zus lastig, zij ging een week later. Mevrouw Slier- Katz ging als laatste. Ze vertelde dat ze het spannend vond om te reizen per tram en trein, omdat dat immers verboden was voor Joden. Ze kwam op een boerderij, waar ze in haar beleving werd opgesloten in een kast met een matras. Ze kende het begrip bedstee niet. Sprak geen Fries, dus vond geen aansluiting. De knecht vroeg haar tijdens werkzaamheden op het land hoe haar ouders heetten. Het verhaal was dat ze een hongerevacué uit het westen was. Na het noemen van de voornamen van haar ouders; Samuel en Esther, kon ze niet blijven.

Ze werd naar Oosterzee gebracht, en mocht daar weer naar school, omdat ze inmiddels Fries sprak en verstond. Maar ook daar moest ze weg toen bleek dat een agent, verdacht van het aangeven van Joden, was doodgeschoten door het verzet. Hij bleek een notitie bij zich te dragen waarop gesproken werd van twee Joodse kinderen in Oosterzee. Aan het vertellen van de afloop kwam ze niet meer toe. Wel vertelde ze dat ze nog lang heeft gehoopt op de terugkeer van haar ouders.

Na afloop mocht eenieder een roos meenemen om bij de kransen neer te leggen.
Voor een klein dorp een mooi gedenken.

Wat kinderen zo mooi vonden aan het verhaal: van haar moeder had ze een zak snoepjes meegekregen, toen ze door het verzet werd opgehaald. In de trein had ze zo'n zin om er eentje te nemen. Maar ze had geleerd dat je niet alleen mocht zitten snoepen. Dus zou ze uit moeten delen. En gezien de volle coupé zou haar zakje dan leeg zijn. Ze besloot de snoepjes te bewaren...